เป็นเรื่องของผมที่ประสบเจอการเหตุการที่มีทั้งเสียใจและดี ใจในเวลาใกล้ๆกันจบลงด้วยความประทับใจ
เรื่องมีอยุูว่าวันนี้ผมกับแฟน(ซาเปา)และน้องอ๊าฟไปตลาดเย็นประจำทุกวันจันทร์เพือซื้อของมาทำซุกกี้กันผมกับน้องอ๊าฟรออยู่ที่รถยนต์ส่วนซาเปาไปซื้อเพียงคนเดี๋ยวซื้อเสร็จก็กลับบ้านกันตามปกติพอถึงบ้านก็อาบน้ำทำธุระกันเสร็จแล้วก็เตรียมจะกินซกกี้แต่อยู่ๆซาเปาก็บอกว่ากระเป๋าหาย ฮะ งานเขาหละสิ หากันช่วยกันหาไม่เจอครับ ในกระเป๋ามีเงินอยู่ 100บาทและบัตรต่างๆที่จำเป็นต้องใช้ ที่สำคัญคือมีทองคำ 2สลิงอยู่ด้วย ซาเปาก็บอกว่าลืมใว้ที่ร้านกาแฟแน่เลยเพราะซื้อกาแฟเป็นร้านสุดท้าย ในใจผมคิดว่าคงไม่ได้คือแล้วหละเพราะมีทองอยู่ด้วยถ้าไม่มีทองก็คงได้คืออยู่ แต่ยังไงก็ต้องไปตามหาครับ แต่ตอนนี้ก็มืดแล้ว เลยถามซาเปาว่าร้านกาแฟตรงไหนพอดีแม่ขายของตลาดนัดบ่อยเลยรู้จักคนขายเลยพากันไปหากันที่บ้านคนขายกาแฟ คนแรกไม่ใช่ครับแต่ก็ยังดีที่เขาบอกมาว่ามีอีกคนที่ขายเลยไปตามหากันต่อโดยมีแม่ซาเปาพ่อผมและน้องอ๊าฟไปกันหมดเลยไปหากำนันเพื่อให้เขาพาไปบ้านคนขายกาแฟคนนี้แต่กำนันไม่อยู่อยู่แต่เมียนเขาโชดดีที่เมียเขารู้จักบ้านคนขายกาแฟเลยบอกทางให้ ก็เลยไปกันไปถึงผมถึงกับใจชื้นขึ้นเลยเมื่อมีคนโบรกมือให้เขาไปในบ้านผมและครอบครัวก็เดินกันเขาไปยังไม่ทันพูดอะไรเขาบอกว่ามาเอากระเป๋าใช่ไหม ผมรู้สึกดีใจและรู้ทันทีว่าพวกเราเจอคนดีเขาแล้ว เขาบอกยังคิดอยู่ว่าจะเอากระเป๋าไปคืนให้เจ้าของยังไง เขาว่าจะเอาไปประกาศออกเสียงตามสายพรุ่งนี้ ที่แปลกอย่างมากคือเขาก็รู้ว่ามีทองคำอยู่ในกระเป๋าแต่เขาก็ต้องการที่จะคืนโดยไม่มีท่าทีที่จะยากได้ของเลย นี้หละครับผมของยกย่องพวกเขาสองผัวเมียที่ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไรเป็นแค่คนขายกาแฟตามตลาดนัด แต่คุณค่าของเขาสองคนนี้มีมากกว่าคนรวยบ้างคนสะอีก นี้หละครับเขาเรียกว่าเงินซื้อไม่ได้คนดีไม่ต้องใช้เงิน ใช้ใจครับ
เรื่องมีอยุูว่าวันนี้ผมกับแฟน(ซาเปา)และน้องอ๊าฟไปตลาดเย็นประจำทุกวันจันทร์เพือซื้อของมาทำซุกกี้กันผมกับน้องอ๊าฟรออยู่ที่รถยนต์ส่วนซาเปาไปซื้อเพียงคนเดี๋ยวซื้อเสร็จก็กลับบ้านกันตามปกติพอถึงบ้านก็อาบน้ำทำธุระกันเสร็จแล้วก็เตรียมจะกินซกกี้แต่อยู่ๆซาเปาก็บอกว่ากระเป๋าหาย ฮะ งานเขาหละสิ หากันช่วยกันหาไม่เจอครับ ในกระเป๋ามีเงินอยู่ 100บาทและบัตรต่างๆที่จำเป็นต้องใช้ ที่สำคัญคือมีทองคำ 2สลิงอยู่ด้วย ซาเปาก็บอกว่าลืมใว้ที่ร้านกาแฟแน่เลยเพราะซื้อกาแฟเป็นร้านสุดท้าย ในใจผมคิดว่าคงไม่ได้คือแล้วหละเพราะมีทองอยู่ด้วยถ้าไม่มีทองก็คงได้คืออยู่ แต่ยังไงก็ต้องไปตามหาครับ แต่ตอนนี้ก็มืดแล้ว เลยถามซาเปาว่าร้านกาแฟตรงไหนพอดีแม่ขายของตลาดนัดบ่อยเลยรู้จักคนขายเลยพากันไปหากันที่บ้านคนขายกาแฟ คนแรกไม่ใช่ครับแต่ก็ยังดีที่เขาบอกมาว่ามีอีกคนที่ขายเลยไปตามหากันต่อโดยมีแม่ซาเปาพ่อผมและน้องอ๊าฟไปกันหมดเลยไปหากำนันเพื่อให้เขาพาไปบ้านคนขายกาแฟคนนี้แต่กำนันไม่อยู่อยู่แต่เมียนเขาโชดดีที่เมียเขารู้จักบ้านคนขายกาแฟเลยบอกทางให้ ก็เลยไปกันไปถึงผมถึงกับใจชื้นขึ้นเลยเมื่อมีคนโบรกมือให้เขาไปในบ้านผมและครอบครัวก็เดินกันเขาไปยังไม่ทันพูดอะไรเขาบอกว่ามาเอากระเป๋าใช่ไหม ผมรู้สึกดีใจและรู้ทันทีว่าพวกเราเจอคนดีเขาแล้ว เขาบอกยังคิดอยู่ว่าจะเอากระเป๋าไปคืนให้เจ้าของยังไง เขาว่าจะเอาไปประกาศออกเสียงตามสายพรุ่งนี้ ที่แปลกอย่างมากคือเขาก็รู้ว่ามีทองคำอยู่ในกระเป๋าแต่เขาก็ต้องการที่จะคืนโดยไม่มีท่าทีที่จะยากได้ของเลย นี้หละครับผมของยกย่องพวกเขาสองผัวเมียที่ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไรเป็นแค่คนขายกาแฟตามตลาดนัด แต่คุณค่าของเขาสองคนนี้มีมากกว่าคนรวยบ้างคนสะอีก นี้หละครับเขาเรียกว่าเงินซื้อไม่ได้คนดีไม่ต้องใช้เงิน ใช้ใจครับ